ENGLISH VERSION BELOW

W niedzielę 3 lipca 1949 roku, osoby modlące się przed obrazem Matki Bożej w lubelskiej katedrze zauważyły zmiany na twarzy Maryi – pod jej prawym okiem pojawił się bordowy „sopel”. Zgromadzeni wierni natychmiast uznali, iż Matka Boska płacze krwawymi łzami. Wiadomość o cudzie szybko rozeszła się po mieście. Do katedry zaczęli napływać ludzie, czekając tłumnie na możliwość obejrzenia cudownego obrazu.

Władze kościelne powołały komisję do zbadania „łez”. W wynikach badań przeprowadzonych w warunkach domowych i bez specjalistycznego sprzętu, „łzę” opisano jako przejrzystą ciecz, w której były mikroskopijne cząstki farby zeskrobanej przy pobieraniu próbki. Jeden z członków komisji stwierdził, że (...) gdy dotknął obrazu w miejscu czerwonej plamy, zabarwienia palca nie było.

6 lipca biskup lubelski, Piotr Kałwa, wydał oświadczenie (...) Dotychczasowe wyniki prac Komisji nie dają podstawy do uznania zjawisk, jakie miały miejsce w naszej Katedrze Lubelskiej, za zdarzenia cudowne i nadprzyrodzone (...) dlatego należy zachować spokój i równowagę ducha. List ten nie miał jednak wpływu na przekonania ludzi, którzy uważali, że został napisany pod naciskiem władz. Rzekomemu cudowi towarzyszyły wyrazy pobożności – ludzie modlili się i doświadczali wewnętrznej przemiany.

„Cud lubelski” – z wydarzenia o charakterze religijnym, zmienił się w poważne zajścia o charakterze antykomunistycznym. Władze próbowały ograniczyć napływ pielgrzymów odcinając komunikacyjnie Lublin od reszty kraju. „Sztandar Ludu” pisał o „nadużyciach wiary” piętnując „zacofanie i ciemnogród” oraz oskarżając kler o prowokację.
Agenci bezpieki działali wśród wiernych, których tysiące gromadziły się przed katedrą. Dochodziło do wielu prowokacji, a ponad sto osób zostało aresztowanych i oskarżonych o „działanie na szkodę państwa”.
Wskutek wydarzeń z lipca 1949 roku, Archikatedra Lubelska stała się szczególnym miejscem kultu maryjnego. Sanktuarium Matki Bożej Płaczącej do dziś gromadzi wiernych przed cudownym obrazem.

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

On Sunday 3 July 1949, people praying in front of the painting of the Mother of God in the Lublin Cathedral noticed a change on the face of Mary – a claret-coloured “icicle” appeared beneath her eye. Gathered inside the church, the faithful assumed that the Mother of God was shedding tears of blood. The breaking news and the talk of the miracle spread all over the city like wildfire. The cathedral became a magnet for people who would wait in droves to take a look at the miraculous painting.

The Church authorities set up a committee to examine the “tears.” As a result of the research carried out in non-laboratory conditions and with no high-precision equipment, the “tears” were described as transparent liquid that contained particles of paint scraped off while taking the sample for examination. One of the members of the committee stated that when (...) he touched the surface of the painting, next to the red stain, his finger was not marked by any colorant.

On 6 July, the Bishop of Lublin Piotr Kałwa issued an official statement (...) The current results of the work carried out by the Committee do not provide enough solid evidence to consider the phenomena that took place in the Cathedral of Lublin miraculous and of supernatural origin (...) thus, one ought to maintain composure and spiritual integrity. However, his epistle had little influence on the convictions of the people who thought that it had been composed under duress. The alleged miracle was accompanied by manifestations of grassroots religiosity.

Originally an event of religious nature, “The Miracle of Lublin” underwent a major transformation, turning into a series of serious anti-communist activities. The state authorities attempted to limit the constant surge of pilgrims by ordering a railway and road blockade that would cut off Lublin from the rest of the country. The “Sztandar Ludu” (“The Banner of the People”) weekly wrote about “the abuse of faith”, castigated “backwardness and obscurantism”, as well as accused the clergy of provocation. Agents of the secret police acted among the faithful, thousands of whom gathered outside of the cathedral. Numerous acts of provocation transpired and over a hundred people were apprehended and charged with “acting to the detriment of the state.”

In consequence of the events of July 1949, the Lublin Cathedral rose to become a major site of Marian worship. To this day, the Sanctuary of the Weeping Mother of God attracts the faithful that convene in front of the miraculous painting.